Meet: Romy Arkesteijn. Laatstejaarsstudente Vroedkunde aan AP Hogeschool en tijdelijke inwoner van … jawel: Oeganda. Ze loopt er elf weken stage in het ziekenhuis van Arua, in het noordwesten van het land. Wat ze daar doet? Veel meer dan ze ooit had verwacht.
100% part of the team
“Het leukste aan deze stage vind ik de zelfstandigheid,” vertelt Romy. “We doen hier echt alles zelf: de opnames van de moeders, de volledige bevalling en de zorgen erna. In het begin vond ik dat best spannend, maar nu geeft het mij echt een zelfvertrouwenboost. De vroedvrouwen zijn hier trouwens allemaal heel lief, dus we kunnen altijd bij hen terecht.”
Ook al is ze officieel nog student, ze wordt er bijna als een échte collega gezien. “Ze vergeten hier soms dat we nog in opleiding zijn. We werken mee aan het beleid, lossen nabloedingen op met medicatie, controleren of er hechtingen nodig zijn, enzovoort. In België had ik tijdens mijn stage acht bevallingen zelf gedaan. Hier zit ik al aan dertig!”
Nieuw voor Romy zijn de keizersnedes. In België doen studenten dit normaal niet, maar in Oeganda mogen ze wel assisteren. “We geven de arts de instrumenten aan en helpen mee tijdens de operatie. Soms halen we zélf het kindje uit de buik. Dat blijft zo’n speciaal gevoel.”
Zorg verlenen met beperkte middelen
Toch zijn de verschillen met Belgische ziekenhuizen groot. “In België zijn we echt luxe gewend” vertelt Romy. “Soms is het water hier op, en dan moeten familieleden gevulde jerrycans meenemen zodat we onze handen kunnen wassen voor een operatie. Of we kunnen een eenvoudig infuus niet prikken omdat het materiaal op is. Dan moeten ze dat eerst zelf gaan kopen bij de apotheek.”
Ook de omstandigheden rond bevallingen zijn anders. “Veel mama’s zijn tussen de 17 en 25 jaar oud, zelfs bij een derde kindje. Baby’s krijgen hier geen luiers, maar worden in doeken gewikkeld. En mama’s bevallen op harde, platte bedden, waar hygiëne ver te zoeken is. Het is soms moeilijk om dat te zien, maar we proberen het beste van de situatie te maken en goede zorg te geven.”
Leuk weetje. “Niet alle mama’s spreken Engels, dus we leren wat woordjes Lugbara, de taal van Arua. ‘IZU MAMA!’, bijvoorbeeld. Dat betekent zoiets als ‘Duwen mama!’. Het is grappig om hun reactie te zien als we plots iets Oegandees zeggen.”
Work hard, play chill hard
Romy logeert tijdens haar stage bij een vrouw van 70. “We wonen echt midden in het dorp. Tussen de locals én loslopende koeien, geiten en kippen. Een gezellige beestenboel!”
Na drie of vier dagen werken, heeft Romy twee dagen vrij. Die tijd vult ze met haar bachelorproef én ontspanning. “We chillen vaak aan het zwembad van een hotel in de buurt, even rusten na de drukke ziekenhuisdagen,” vertelt ze. “We zijn ook een keer mee gaan voetballen met de dokters, in echte Oegandese voetbalshirts! Of we spelen met de kindjes uit de buurt. Die zijn gek op ons.”
Safari’s, de BIG 5 en XXL (!) avocado’s
“In het midden van onze stage zijn we een week op safari gegaan,” vertelt Romy. “We deden drie nationale parken, bezochten de krachtigste waterval, maakten een boottocht op de Nijl, gingen op zoek naar chimpansees en hebben de Big 5 gespot. Het hoogtepunt? De olifant, mijn lievelingsdier.”
De lokale keuken is iets minder haar ding. “Ze eten alles met hun handen, dat noemen ze hier de Afrikaanse vork,” lacht Romy. “Typisch zijn posho (maïsmeel in puree-vorm) en matoke (kookbanaan). Geen grote fan van, maar ik probeer het wel allemaal. De mango’s en avocado’s zijn hier wel overheerlijk én supergroot.”
Gewoon doen: je leeft maar één keer
Romy hoeft geen seconde na te denken als je haar vraagt of ze deze ervaring zou aanraden. “Als je ooit twijfelt over een buitenlandse stage: gewoon doen. Je leert hier zoveel: over jezelf, over andere culturen, over het beroep. Deze stage is een van de beste keuzes die ik ooit heb gemaakt.”
